เป็นศิลปะหรืออาชีพในการออกแบบและสร้างเครื่องประดับ นี้เป็นหนึ่งในรูปแบบที่เก่าแก่ที่สุดของอารยธรรมของการตกแต่งย้อนหลังอย่างน้อย 7,000 ปีที่ผ่านมาที่เก่าแก่ที่สุดที่รู้จักกันในสังคมมนุษย์ ศิลปะมีหลายรูปแบบตลอดหลายศตวรรษตั้งแต่งานลูกปัดแบบเรียบง่ายในสมัยโบราณไปจนถึงงานโลหะและการเจียระไนอัญมณีที่มีความซับซ้อนซึ่งเป็นที่รู้จักในยุคปัจจุบัน
ก่อนที่จะมีการสร้างบทความเกี่ยวกับเครื่องประดับจะมีการสร้างแนวคิดการออกแบบตามด้วย สร้างขึ้นโดยนักออกแบบเครื่องประดับมืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝนในความรู้ด้านสถาปัตยกรรมและการใช้งานของวัสดุเทคนิคการประดิษฐ์องค์ประกอบความสามารถในการสวมใส่และแนวโน้มของตลาด
วิธีการวาดและร่างแบบดั้งเดิมยังคงถูกนำมาใช้ในการออกแบบเครื่องประดับโดยเฉพาะอย่างยิ่งในขั้นตอนของแนวคิด ในขณะที่โดยทั่วไปแล้วอัญมณีที่แสดงด้วยมือจะถูกแปลเป็นขี้ผึ้งหรือโลหะโดยตรงโดยช่างฝีมือผู้ชำนาญโดยทั่วไปแล้วแบบจำลอง CAD จะใช้เป็นพื้นฐานสำหรับการตัดด้วย CNC หรือรูปแบบ 'ขี้ผึ้ง' ที่พิมพ์ 3 มิติเพื่อใช้ในการขึ้นรูปยางหรือขี้ผึ้งที่หายไป กระบวนการหล่อ
เมื่อแนวความคิด / ความคิดเสร็จสมบูรณ์การออกแบบจะถูกสร้างและประดิษฐ์ขึ้นโดยใช้วัสดุที่จำเป็นเพื่อปรับให้เข้ากับฟังก์ชันของวัตถุได้อย่างเหมาะสม ก่อนศตวรรษที่ 1 อารยธรรมต่างๆได้รวมเอาลูกปัดเข้าไว้ในเครื่องเพชรพลอยด้วย (ค.ศ. 1070-1125) ซึ่งฝึกฝนและพัฒนาศิลปะประยุกต์มากมายและเป็นช่างทองที่มีชื่อเสียง ต่อมาในช่วงศตวรรษที่ 14 ในยุคกลาง
ค่าคอมมิชชั่นการออกแบบเครื่องประดับในยุคแรกมักจะถูกกำหนดโดยคนชั้นสูงหรือคริสตจักรเพื่อเป็นเกียรติแก่งานหรือเครื่องประดับที่สวมใส่ได้ กลายเป็นวิธีมาตรฐานในการสร้างเครื่องถ้วยประดับเพื่อแสดงถึงความมั่งคั่งตำแหน่งหรืออำนาจ
นอกจากนี้ยังไม่มีใครมองว่าเป็นประวัติศาสตร์ของการออกแบบเครื่องประดับในช่วงเวลานี้ ตลอดการออกแบบเครื่องประดับในศตวรรษที่ 20 มีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบอย่างรุนแรงและต่อเนื่อง: แนวโน้มการออกแบบเครื่องประดับได้รับผลกระทบอย่างมากจากสภาพเศรษฐกิจและสังคมในยุคนั้น ขอบเขตของรูปแบบและแนวโน้มมักจะพร่ามัวไปด้วยกันและการแบ่งโวหารที่ชัดเจนในอดีตนั้นยากที่จะเห็นในช่วงศตวรรษที่ 20
